Panuje tam jakiś niesamowity klimat że nie chce się stamtąd wychodzić a tylko siąść i wchłaniać ten niesamowity klimat historii.
Zapraszam do Besiekier.
W latach 1843 - 1850 we wsi mieszkał poeta Jan Jaśkowski.
W latach 1975 - 1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego.
Wieś w Kotlinie Kolskiej.
Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest obiekt:
Ruiny zamku z ok. 1500 r. - nr rej.: 77-V-1 z 29.03.1949 oraz 66 z 1.08.1967.
Zamek w Besiekierach - ruiny późnogotyckiego zamku, położonego we wsi Besiekiery, w powiecie łęczyckim, w województwie łódzkim.Wieś w Kotlinie Kolskiej.
Ruiny zamku z ok. 1500 r. - nr rej.: 77-V-1 z 29.03.1949 oraz 66 z 1.08.1967.
Źródła nie podają jasno, kto był inicjatorem jego budowy.
Starsze poglądy wskazują na wojewodę łęczyckiego Mikołaja Sokołowskiego herbu Pomian, lecz istnienie takiego urzędnika jest niepotwierdzone i wysoce wątpliwe.
Zatem budowę należy łączyć z jednym ze stolników brzeskich: Mikołajem Sokołowskim lub Wojciechem Sokołowskim.
W końcu XVI w. zamek należał do Andrzeja Batorego, a następnie do jego córki Zofii Batorówny i Jerzego Rakoczego II.
Warto zauważyć, że Andrzej Batory to syn Stefana i Zofii Katarzyny Kostczanki.
W połowie XVII w. przebudowy warowni dokonał Jan Szymon Szczawiński, kasztelan i wojewoda brzesko - kujawski.
Pokryto wtedy ściany tynkami, co znacząco zatarło surowość i późnogotyckie charakter zamku nawodnego.
W późniejszych czasach nie prowadzono już istotnych prac budowlanych.
Pożar w 1731 r. przyspieszył destrukcję obiektu.
W połowie XIX w. pełnił funkcje gospodarcze.
Obecnie zamek znajduje się w stanie ruiny.
W 2010 roku przeprowadzono tutaj prace rewitalizacyjne i oczyszczono teren.
Warownię założono na kopcu otoczonym wodami sztucznego stawu.
Warownię założono na kopcu otoczonym wodami sztucznego stawu.
Wzniesiono ją z cegły na kamiennym fundamencie, na planie nieregularnego czworoboku o wymiarach 38 × 40 m.
W południowej kurtynie znajdował się budynek bramny o bokach ok. 12 × 12 m.
Posiadał on 3 kondygnacje, na każdej z nich znajdowały się 4 izby.
Około 1653 r. nadbudowano na nim ośmiokątną wieżyczkę.
Na północnym boku zamku powstał główny dom mieszkalny o szerokości ok. 13 m.
Posiadał on 3 mniejsze prostokątne izby i kwadratową salę na wschodniej ścianie.
W opisie z XVIII w. pomieszczenia te określono jako pokój karmazynowy, pokój marmurowy, sień i izbę wielką.
Z izb tych w stronę dziedzińca wychodziło 7 otworów okiennych.
Z własnych obserwacji dodam że do budowy zamku użyte zostały tak jak głosi poniższa legenda cegły najróżniejszej wielkości, kamienie, cement bez użycia siekiery co widać na zdjęciach.
Z zamkiem związana jest legenda o rycerzu, który założył się z diabłem Borutą z pobliskiej Łęczycy, że zbuduje od podstaw zamek, ale nie skorzysta z siekiery. Tak też zrobił, zamek zbudował, jednak nie wiedział że jeden z chłopów zwożących kamienie na zamek nazywa się Siekierka. Zakład więc przegrał i stracił na rzecz diabła duszę jak i zamek, który nazwano następnie Besiekierami. Diabeł podobno wciąż go pilnuje, do dziś jest czasami widziany po zmroku.
Warto tam zajrzeć i poczuć klimat tego miejsca a może nawet spotkać się z Borutą.
To zapewne on przyczynił się tego dnia, że oglądaliśmy tak piękny zachód słońca.
Źródła artykułu: Wikipedia, zamki.res.pl
12 październik 2018 r.
2 komentarze
Kiedyś musiał być piękny:))fantastyczne zdjęcia:))Pozdrawiam serdecznie:))
OdpowiedzUsuńOn teraz jest uroczy a kiedyś musiał być wspaniały.
UsuńMiło że mnie odwiedziłeś....zostaw po sobie ślad.
Anonimie-podaj swoje imię.
Jeśli podoba Ci się mój blog to proszę dodaj go do obserwowanych.
Dziękuję i zapraszam ponownie.