Budowle sakralne woj. łódzkiego - Leźnica Wielka

Wędrówki w poszukiwaniu drewnianych kościołów odbywaliśmy w połowie października ubiegłego roku.
Był piękny, słoneczny dzień i aż się chciało wyjść z domu a cóż zrobić z tak cudnie rozpoczętym dniem? oczywiście jedziemy na wycieczkę w poszukiwaniu dworów i ciekawych kościołów.
Trafiliśmy do Leźnicy Wielkiej, ciekawe miejsce, posłuchajcie.

Leźnica Wielka - wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim, w gminie Parzęczew.

Pierwsza zachowana źródłowo wzmianka o miejscowości Leźnica Wielka znajduje się w dokumencie konfirmacyjnym wydanym w Krakowie 1 marca 1357 r. przez króla Kazimierza Wielkiego na rzecz arcybiskupa Jarosława ze Skotnik i metropolii gnieźnieńskiej.

Z czasem Leźnica Wielka stała się w całości wsią stanowiącą własność szlachecką.

Kościół pw. Świętego Jakuba Apostoła w Leźnicy Wielkiej.
Parafia w Leźnicy Wielkiej należy do jednej z najstarszych na terenie historycznej ziemi łęczyckiej.
Pierwotny kościół drewniany w Leźnicy Wielkiej wystawiony w XIV wieku nie dotrwał do naszych czasów. 

Najprawdopodobniej ze względu na zestarzenie się drewna zdecydowano się go ok. 1741-1746 r. rozebrać i postawić nową świątynię, którą dziś oglądamy - część drewniana. 

Świątynia jest budowlą drewnianą jednonawową na murowanym fundamencie i orientowaną. 

Została wykonana w konstrukcji zrębowej, oszalowana, z węższym i wielobocznie zamkniętym prezbiterium.

Dach dwuspadowy o więźbie storczykowej, z wieżyczką na sygnaturkę i niewielkim hełmie.
Na południowej ścianie kościoła prostokątna kruchta dostawiona w późniejszym czasie. 

W 1882 r. kościół został poszerzony poprzez neogotycką, frontową przybudówkę i murowaną zakrystię. 

W latach 1910-22 kościół został gruntownie odrestaurowany i pokryty nowym dachem, natomiast zakrystię powiększono i dobudowano pomieszczenie na piętrze. 

W czasie ostatniej wojny świątynia została zamieniona przez okupanta na koszary, później na magazyn zboża, kino, a na końcu na magazyn wojskowy. 

W styczniu 1945 r. w czasie działań wojennych kościół został poważnie uszkodzony przez artylerię niemiecką. 

Po wojnie gruntownie odnowił go ówczesny proboszcz, ks. Ludwik Ziętek. 

Niedawno podjęte prace dotyczyły restauracji ołtarzy bocznych w kościele oraz polichromii sufitowej nad nawą, prezbiterium i chórem.

Świątynia została pokryta nowym dachem.
Do zabytków stanowiących własność parafii leźnickiej należą: 

• gotycka chrzcielnica z piaskowca w kształcie kielicha z herbem Jastrzębiec - Tępa Podkowa, na czaszy - XV – pocz. XVI w., 
• kamienna kropielnica również w kształcie kielicha o charakterze gotyckim w kruchcie XV w., 
• barokowy ołtarz główny - najprawdopodobniej z końca XVII w. z rzeźbami św. Wojciecha i Stanisława Biskupa i Męczennika oraz obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej z 1888 r. 
• późno-barokowe ołtarze boczne - 1 poł. XVIII w.

W lewym ołtarzu opatrzonym przywilejem za zmarłych rokokowy krucyfiks - 2 poł. XVIII w., oraz rzeźby Maryi Matki i św. Jana. 

W ołtarzu prawym - brackim św. Anny znajdują się obrazy: św. Anny oraz Miłosierdzia Bożego ufundowany przez tutejszą jednostkę w miejsce obrazu św. Antoniego z XVIII w. 

Na lewej ścianie świątyni XVIII-wieczny obraz św. Anny Samotrzeć. 

Wśród innych zabytków należy wymienić barokowy krucyfiks zdjęty z tęczy oraz rokokowy pacyfikał. 

Krucyfiks pogrzebowy – sztuka ludowa.

Organy stare i nowe, dzwonnica z 1882 r. z 2 dzwonami. 

Droga krzyżowa - współczesna.
Choć w niedziele po mszach kościoły zamykają na głucho - nie wszędzie, i nie udało nam się zobaczyć wnętrza, wrócimy tam aby to nadrobić.
Źródło: Wikipedia
14 października 2018 roku.