Wędrując po okolicach Chmielnika nie sposób nie wspomnień o Sanktuarium Maryjnym Matki Boskiej Loretańskiej, kościele Zwiastowania Pańskiego w Piotrkowicach.
Jesteśmy w jednym miejscu a kilka miejsc kultu odwiedzamy.
Zapraszam serdecznie.
Piotrkowice - wieś - dawniej miasto, w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Chmielnik.
Piotrkowice uzyskały lokację miejską w 1701 roku.
Prawa miejskie do 20 listopada 1821.
W kościele parafialnym znajduje się kaplica nazwana Loretem.
Parafia w Piotrkowicach powstała pomiędzy rokiem 1359 a 1372.W kościele parafialnym znajduje się kaplica nazwana Loretem.
Najpierw zbudowano drewnianą kaplicę, a pod koniec XVI wieku murowany kościół św. Stanisława. Wspomina o nim Jan Długosz w Liber Beneficiorum - Księga Uposażeń.
Sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej w Piotrkowicach jest duchowo związane z międzynarodowym sanktuarium Świętego Domku Matki Bożej w Loreto, we Włoszech, nazwanym przez św. Teresę od Dzieciątka Jezus, która odwiedziła je w 1887 r.
Figura znajdująca się w Sanktuarium w Loretto jest wierną kopią włoskiej figury Matki Bożej z Loreto.
Oryginał powstał XI lub XII wieku i wykonany jest z drewna cedrowego przez ludowego rzeźbiarza.
Charakterystyczne dla tej figury są trzy cechy:
Sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej w Piotrkowicach jest duchowo związane z międzynarodowym sanktuarium Świętego Domku Matki Bożej w Loreto, we Włoszech, nazwanym przez św. Teresę od Dzieciątka Jezus, która odwiedziła je w 1887 r.
Według relacji Hiacynta Pruszcza zamieszczonej w dziele pt. Morze łaski Bożej, z 1662 roku, w miejscu, gdzie obecnie wznosi się kościół wraz z Domkiem Loretańskim, na polach plebańskich w Piotrkowicach, stała Boża Męka – krzyż z wizerunkiem ukrzyżowanego Chrystusa. Ludzie głębokiej wiary przychodzili na to miejsce, by się modlić. Niektórzy mieli szczęście widzieć piękną postać Matki Bożej, oświetloną niezwykłym światłem i doznali licznych łask.
Ksiądz Andrzej Gnoiński, proboszcz piotrkowicki, nie dawał wiary tym cudownym wydarzeniom i by położyć kres przybywaniu wiernych na to miejsce objawień, polecił zaorać pole koło krzyża. Skoro gospodarz plebański zaczął pracę, woły przestały nagle ciągnąć jarzmo, a pług rozpadł się. Rolnik zobaczył na rozoranej ziemi figurkę przedstawiającą Matkę Bożą w postawie modlitewnej, pełna majestatu i niezwykle skupioną. Jej spojrzenie jest zdolne do objęcia każdego, Jej ręce są złączone i skierowane do Boga. Rolnik upadł na kolana, by uczcić Bożą Matkę.
Po tych wydarzeniach ksiądz Andrzej przesłuchał świadków, którzy zeznali pod przysięgą, że widzieli Matkę Bożą promieniującą niebiańską światłością. Proboszcz uznał ich zeznania za wiarygodne i polecił umieścić wyoraną z ziemi figurkę Matki Bożej przy stacji Męki Pańskiej i nie zabraniał już wiernym modlić się na tym świętym miejscu.
Figura znajdująca się w Sanktuarium w Loretto jest wierną kopią włoskiej figury Matki Bożej z Loreto.
Oryginał powstał XI lub XII wieku i wykonany jest z drewna cedrowego przez ludowego rzeźbiarza.
Charakterystyczne dla tej figury są trzy cechy:
- Matka Boża i Dzieciątko mają ciemne oblicza z powodu osadzonego na nich dymu z lamp oliwnych płonących przez długie lata w Świętym Domku we Włoszech.
- Matka Boża trzyma Dzieciątko na lewym ręku, a Ono trzyma w jednej dłoni kulę ziemską, którą przez Maryję, przychodzi zbawić, w drugiej zaś dłoni ukazuje różę – symbol miłości do nas aż po krzyż.
- Jedna szata - tak zwana dalmatyka - okrywa obie figury: Matki i Dzieciątka. Kapłańska dostojność płynie z tej szaty, jakby chciała nią osłonić wszystkich ludzi.
Liczne wota oraz prośby są świadectwem łask, jakich doznają pielgrzymi przybywając w to miejsce. Jan Paweł II ofiarował dla sanktuarium ozdobioną świecę ze swoim herbem „Totus Tuus”.
Zaciekawieni? zapraszam zatem na wycieczkę do polskiego Loretto.
Do rejestru zabytków wpisano:
Sierpień 2018 rok.
Do rejestru zabytków wpisano:
- zespół klasztorny bernardynów z XVII w. - nr rej.: A.298/1 - 4 z 16.10.1956 i z 19.02.1966
- kościół parafialny pw. Zwiastowania NMP
- kaplica loretańska
- klasztor
- dwie bramy wjazdowe
- kościół cmentarny pw. św. Stanisława Biskupa, z ok. połowy XVI w. - nr rej.: A.297 z 16.10.1956 i z 22.06.1967.
Sierpień 2018 rok.
10 komentarze
nie znałam tego miejsca, bardzo ciekawe.
OdpowiedzUsuńWarto poznać, bardzo klimatyczne miejsce.
UsuńPiękne zdjęcia.
OdpowiedzUsuńDziękuję Ewo.
UsuńMiło było z Tobą pospacerować w ten świąteczny dzień:))Pozdrawiam serdecznie:))
OdpowiedzUsuńI mnie było miło Reniu.
UsuńPiękna
OdpowiedzUsuńOkazała i piękna, warto zobaczyć.
UsuńAle kalendarium historyczne nie dotyczy tego miejsca! Nie wiem skąd pochodzą te informacje, ale to nie jest historia naszego sanktuarium. Proszę zweryfikować informacje. Historia kultu u nas sięga XVII wieku, a koronacja figury odbyła się w 1958 roku. Dokonał jej bp Czesław Kaczmarek. Więcej informacji na www.loreto.pl Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńOczywiście poprawiłam, nie miałam pojęcia, wiadomości z netu. Proszę o kontakt na maila dolores1264@o2.pl, dziękuję i przepraszam.
UsuńMiło że mnie odwiedziłeś....zostaw po sobie ślad.
Anonimie-podaj swoje imię.
Jeśli podoba Ci się mój blog to proszę dodaj go do obserwowanych.
Dziękuję i zapraszam ponownie.