Chmielnik i okolice - atrakcje woj. świętokrzyskiego - Chmielnik, Włoszczowice, Łagiewniki

Piękny to był czas urlopowy kiedy można było wędrować z plecakiem i butelką wody po Polsce.
Post traktuje o woj. świętokrzyskim, pięknym miejscu na mapie Polski.
My zauroczyliśmy się tym miejscem i trochę się tym urokiem z Wami podzielimy.
Zaczynamy opowieść.

Chmielnik – miasto w powiecie kieleckim, w województwie świętokrzyskim, położone na skrzyżowaniu tras Kielce – Tarnów, Chmielnik – Jędrzejów oraz Chmielnik - Staszów, nad rzeką Wschodnią - prawy dopływ Czarnej Staszowskiej, na pograniczu Niecki Połanieckiej i Pogórza Szydłowskiego.

Jest siedzibą miejsko - wiejskiej gminy Chmielnik.  

Zachowany jest tu szesnastowieczny układ urbanistyczny, wytyczony przez czworoboczny rynek i sieć prostopadłych ulic.

Pierwsze wzmianki pochodzą z 1241, kiedy to miała miejsce bitwa pod Chmielnikiem z wojskami mongolskimi.
Przy trasie na Szydłów znajduje się pamiątkowy obelisk.
Początkowo osada będąca własnością książęcą - kasztelania sandomierska, w XIII w. stała się własnością Odrowążów.
Najstarszym zabytkiem Chmielnika jest Kościół św. Trójcy z cmentarzem przykościelnym założonym ok. 1356.

Obecnie oglądać można jedynie prezbiterium - początki XIV w. kościoła zniszczonego w okresie reformacji.

Kościółek Trójcy Świętej wybudowany w XIV wieku w miejscu określanym jako antiqua Chmielnik - stary Chmielnik.

Pierwszy, zapewne drewniany kościół konsekrował biskup Bodzanta.

Obecna bryła datowana jest na XVI wiek.

Tutaj bije źródło początków Chmielnika.

W czasach najazdów tatarskich Chmielnik był własnością Oleśnickich. 

Ich staraniom Chmielnik zawdzięcza prawa miejskie nadane przez króla Zygmunta Augusta w 1551.

Około 1558 ówczesny właściciel miasta Jan Oleśnicki, zamienił kościół na zbór kalwiński, zapoczątkowując protestancki epizod miasta. 

Ostatni proboszcz katolicki został wygnany z miasta około 1562. 

Nowe miasto Chmielnik usytuowano na wschód od istniejącej wsi o tej samej nazwie - obecnie Przededworze. 

W 1580 król Stefan Batory nadał przywilej organizowania kolejnych jarmarków. 

W 1630 Chmielnik przeszedł na własność kalwińskiej rodziny Gołuchowskich. 

Miejscowość związana z działalnością braci polskich. 

W latach 1644–1666 odbywały się w mieście synody braci polskich. 

Zbudowano również zbór. 

W czasach reformacji ośrodek braci polskich i miejsce synodów kalwińskich - ostatni w 1592 r.

Wybudowany w latach 1634–1636 nowy zbór został spalony w okresie potopu szwedzkiego, ale staraniem rodziny Gołuchowskich został odbudowany. 

Zbór istniał do 1689. 

Po jego zamknięciu miasto podupadło.

Po III rozbiorze Polski - 1795, miasto należało do Austrii - prowincja Nowa Galicja.

W latach 1809–1815 w Księstwie Warszawskim, następnie w Królestwie Polskim.

Miasto zostało wyzwolone spod okupacji hitlerowskiej 13 stycznia 1945 roku przez żołnierzy 52 armii I Frontu Ukraińskiego Armii Czerwonej.

Zabytki wpisane do rejestru zabytków nieruchomych, wśród wielu innych:

• kościół parafialny pw. Niepokalanego Poczęcia NMP wraz z dzwonnicą i cmentarzem kościelnym - nr rej.: A.273/1-3 z 7.11.1947, z 2.10.1956 i z 21.02.1966
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• kościół filialny pw. Świętej Trójcy z końca XVI w., przebudowany w połowie XVII w. - nr rej.: 239 z 2.10.1956 oraz 118 z 21.02.1966

Kościół parafialny pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Chmielniku:

Obecna świątynia została wzniesiona w latach 1730-1783 przez Jerzego Ożarowskiego, oboźnego koronnego, a następnie przez właścicieli Chmielnika, Andrzeja Moszczyńskiego, wojewodę inowrocławskiego i jego małżonkę Elżbietę z Przebędowskich Moszczyńską.

W 1783 roku kościół został konsekrowany przez sufragana sandomierskiego, biskupa Wojciecha Boxę Radoszewskiego.

Fasada budowli posiada trójkątny szczyt w kształcie attyki, na której umieszczony jest monogram Chrystusa Pana. 

Kościół posiada jedną nawę.

Nawa składająca się z trzech przęseł, przedzielona jest przez filary przy ścianach i parzyste pilastry.

Między filarami znajdują się wnęki mieszczące sześć ołtarzy. 

Ołtarz główny znajduje się w absydzie i został wykonany z drewna, wykonano go w XVIII wieku.

Podzielony jest na dwie kondygnacje.

W dolnej znajdują się 4 kolumny, w górnej – dwie. 

W ołtarzu znajduje się obraz Maryi Niepokalanej stojącej na księżycu, wykonany w 1736 roku. 

Z jego lewej i prawej strony znajdują się rzeźby świętych Apostołów Piotra i Pawła.

Zajrzyjmy teraz do Włoszczowic.

Włoszczowice – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie pińczowskim, w gminie Kije.

Włoszczowice były wsią klasztoru klarysek krakowskich w województwie sandomierskim w ostatniej ćwierci XVI wieku.

21 stycznia 1864 r. we Włoszczowicach miała miejsce potyczka Powstania Styczniowego. 

Powstańcami dowodził major Rumowski - Wagner. 

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

We wsi znajduje się Kaplica pw. św. Rafała Kalinowskiego.

Kaplica jest teraz odnowiona, otynkowana, poprzednio tylko z cegły.

Nic więcej o Kaplicy nie udało mi się znaleźć.

Kościół wygląda bardzo malowniczo i tym przykuł moją uwagę.

A teraz czas na Łagiewniki.

Patrząc na mapę, można dojść do wniosku, że to dość popularna nazwa miejscowości w Polsce.

Świętokrzyskie również ma swoje Łagiewniki. 

To niewielka wieś położona na trasie Kielce – Chmielnik, ale w przeszłości zauważana przez wybitne rody. 

Nazwa „Łagiewniki” pochodzi od zawodu, który był uprawiany w średniowieczu. 

Łagiewnik zajmował się wyrabianiem naczyń z gliny lub drewna. 

Każda miejscowość o tej nazwie powstawała przeważnie blisko osad rycerskich i zamkowych, gdzie trudniono się wspomnianym wcześniej rzemiosłem, a takich osad w świętokrzyskim wtedy nie brakowało.

W XV wieku wieś była własnością rodu Oleśnickich, potem kolejno rodzin Głuchowskich, Moszczyńskich, zaś w XIX należała do generała Dezyderego Chłapowskiego, żołnierza gwardii honorowej Napoleona, adiutanta Jana Henryka Dąbrowskiego, oficera ordynansowego cesarza Napoleona, uczestnika wielu powstań.

Spacerując pośród licznych drzew, można dojść w Łagiewnikach do zespołu podworskiego, w którym obecnie znajduje się Dom Pomocy Społecznej. 

Odremontowany budynek z XIX wieku przypomina w tej chwili dworek w stylu klasycystycznym, a kiedyś był murowanym spichlerzem.

Budynki pofolwarczne również zostały odremontowane i służą dzisiejszym mieszkańcom tej posiadłości.

Najbliższa okolica otoczona jest parkiem, z alejką lipową i 300-letnim dębem. 

Zadbany i zagospodarowany teren przed budynkiem stanowi doskonałe miejsce na wypoczynek.

Tak oto pierwsza wycieczka po okolicach Chmielnika dobiegła końca, wkrótce następne, a jest co zwiedzać i oglądać.

Zapraszam do śledzenia kolejnych postów.