"Życie jest piękne" - zaproszenie na film

"Życie jest piękne" org. wł. La vita è bella, włoski film Roberta Benigniego z roku 1997.
Robert Benigni nie tylko wyreżyserował film ale także zagrał w nim główną rolę i brał czynny udział w tworzeniu scenariusza.
Film został nagrodzony trzema Oscarami: za najlepszy film nieanglojęzyczny, za najlepszą rolę męską i za muzykę.

Film zdobył w 1998 roku Wielką Nagrodę Jury w Cannes, Felixa za najlepszą rolę męską oraz Nagrodę Publiczności na Warszawskim Festiwalu Filmowym.

Dzieło Roberta Benigniego nie przynależy do jednej kategorii filmowej, łączy w sobie cechy tak odległych od siebie gatunków jak: komedia, dramat, film wojenny i film romantyczny.

Film opowiada historię obdarzonego bujną wyobraźnią i poczuciem humoru Guido Orefice zakochującego się w pięknej Dorze. Realizuje szalone pomysły, aby tylko zwrócić jej uwagę. 

Czyni to skutecznie i niedługo ją poślubia. 

Krótko cieszą się wspólnym życiem i swoim synkiem Giosué. 

Gdy przychodzi wojna, z uwagi na pochodzenie żydowskie, Guido z synem i wujem zostają zesłani do obozu koncentracyjnego. 

Dora jedzie za nimi z własnej woli. 

Ukrywając swojego synka w baraku, w obawie przed odebraniem mu jego, a jednocześnie chcąc mu oszczędzić traumatycznych przeżyć, Guido rozpoczyna z nim szczególną grę, wmawiając synkowi, iż ich nowa rzeczywistość jest fikcyjna, a oni sami uczestniczą w zawodach, w których za tysiąc punktów można zdobyć nagrodę-czołg. 

W tym świecie niezwykłej gry strażnicy obozu muszą być okrutni, ponieważ im także zależy na uzyskaniu nagrody, więc chcą zniechęcić konkurentów do rywalizacji. 

Pod koniec filmu Giosué "zdobywa" nagrodę i zarazem traci ojca.

W rolach głównych: Roberto Benigni jako Guido, Nicoletta Braschi jako Dora, oraz fenomenalny Giorgio Cantarini jako syn tej pary Giosué.

Włączyłam film, oglądam początek i przez chwilę pomyślałam, o co chodzi? jakiś pajac skacze po ekranie, chyba nie obejrzę do końca.

I co? obejrzałam, poryczałam się i stwierdziłam po raz kolejny: "nie oceniaj filmu po pierwszych scenach".

Szybko zostałam wciągnięta w wir rodziny Guido i potem to już nie mogłam zaprzestać oglądania, ciekawość zwyciężyła.

Zachęcam i Was do obejrzenia, tylko radzę naszykować chusteczki do nosa, bo płacz może się zdarzyć.

Źródło.

Miłych wrażeń, potem piszcie w komentarzach.