Augustowskie Muzea - wspomnienie wakacji

Stali czytelnicy wiedzą zapewne że latem odwiedziliśmy Augustów i okolice.
Jedną z naszych atrakcji było odwiedzenie muzeów w Augustowie.
Są one tutaj dwa i jest to Muzeum Ziemi Augustowskiej i Muzeum Historii Kanału Augustowskiego.

Osobiście bardzo lubię zwiedzać muzea, poznawać ciekawą historię regionu.
Tym razem najpierw odwiedziliśmy Muzeum Ziemi Augustowskiej, Dział Etnograficzny, znajdujący się przy ulicy Hożej 7.
Dział ten przybliża zwiedzającym narzędzia i produkty rękodzielnictwa w tym tkactwa,

garncarstwa,

plecionkarstwa.

Przedstawia również sprzęty używane w domostwach,

rolnictwie czy rybołówstwie.
Ziemia Augustowska do 1875 roku stanowiła powiat, geograficznie zalicza się do Równiny Augustowskiej, północnej części Równiny Biebrzańskiej i fragmentu Pojezierza Ełckiego.
Przeważają tutaj gleby piaszczyste z jeziorami i puszczami na północy, a na południu bagnami.
Zaludnienie objęło najdogodniejszą, zachodnią część obszaru.
Rozrosły się także pojedyncze sadyby rybaków, bartników, smolarzy i rudników, strażników lasów i jezior.
Tereny po Jaćwingach, wytępionych przez Krzyżaków pod koniec XIII wieku, zostały skolonizowane przez osadników mazowiecko - podlaskich, litewskich i ruskich.
Z tak różnorodnych elementów ukształtowała się historia i kultura ludowa zaszyfrowana w historii Ziemi Augustowskiej.
Rozwinęło się tutaj rękodzielnictwo i rzemiosło, i stanowiło niezbędne uzupełnienie podstawowych zajęć w gospodarstwie.
Głównie rozwijało się na tych ziemiach rolnictwo, które zapewniało podstawowe potrzeby i byt mieszkańców.
Mimo iż ziemie były żyzne i gotowe do rolnictwa, gospodarstwo nie zapewniało dostatecznego bytu, trzeba było zajmować się innymi zawodami np. rybołówstwem.
Obfitość tutejszych wód i słaba urodzajność gleby spowodowały że rybołówstwo stało się bardzo ważną dziedziną utrzymywania rodziny.
Piekło się również w gospodarstwach chleb, każda gospodyni raz w tygodniu wypiekała chleb aby nie zabrakło go domownikom.
Uprawiano również pszczelarstwo.

Najpierw było to bartnictwo leśne, później wprowadzono również pszczelarstwo przydomowe.
Pozyskiwano miód i wosk, który potem sprzedawano odbiorcom miejskim i kościołom.
Ciekawa historia Ziemi Augustowskiej zaprowadziła nas także do Muzeum Historii Kanału Augustowskiego.

Muzeum znajduje się w tzw. Domu Prądzyńskiego.
Sam budynek stanowi rekonstrukcję oryginalnej XIX wiecznej siedziby zarządu portu.

Budynek Domku pochodzi z lat 80-tych XIX wieku.
Przy furtce znajduje się pomnik upamiętniający ofiary mordu więźniów aresztu NKWD z 22 czerwca 1941 roku.
Kanał Augustowski łączy dorzecze Wisły z Niemnem - długość 102 km.

21 komór śluz pokonuje różnicę poziomów, do Biebrzy 15 metrów, do Niemna 39,5 m.
Kanał Augustowski jest zabytkiem kultury narodowej, pomnikiem sztuki inżynierskiej XIX wieku oraz urokliwym szlakiem turystycznym.
Od czerwca do września 1823 roku ekipy polska ppłk. Prądzyńskiego

i rosyjska ppłk. Reese wykonują pomiary niwelacyjno - topograficzne.
Do marca 1824 roku zostały przygotowane wstępne projekty trasy.
22 maja 1824 roku zapadła decyzja cara o budowie Kanału.
Jesienią ppłk. Prądzyński opracowuje projekt techniczny.
15 lutego 1825 roku car zatwierdza plany i rozpoczyna się budowa.

Polska ekipa geodezyjna:
Kierownik ppłk. Ignacy Prądzyński, zastępca kpt. Jerzy Arnold. 
Budowa przechodzi szereg zniszczeń, przerw np. przez II wojnę światową, co nie przeszkadza w końcu odbudować Kanał oddać go do użytku publicznego.
Większość prac wykonywano ręcznie, z maszyn stosowano koła czerpakowe, pompy, śruby Archimedesa, kafary i dwustronne machiny dragujące.

Kruki - buty skórzane noszone przy budowie Kanału

W 1968 roku Towarzystwo Miłośników Ziemi Augustowskiej wydało memoriał w sprawie niszczenia zabytkowego charakteru Kanału Augustowskiego.
Zaowocowało to wpisaniem Kanału Augustowskiego do rejestru zabytków.

Śluza w Augustowie

Kanał Augustowski